Yapayalnız hissettiğimde seni çok özlüyorum.Geçmişe bakınca beni çok seven,ne olursa olsun sadece beni seven,beni üzen herkesi düşman gören ama beni çok seven biri olarak geliyorsun aklıma. Belki gerçekten öyleydin belki de başta kendin olmak üzere (yine iyimserliğim üstümde,büyük ihtimal kendini bu kandırmacının dışında tuttun) beni ve herkesi kandırdın. Gerçek miydi değil miydi diye hala zaman zaman aklıma gelir,parçaları birleştirip doğruyu bulmaya çalışırım.

Ben, insanlara güvenerek başlarım ilişkilerime. Güven kazanılan birşeydir demem, ilk görüşte insan için kararımı veririm.Önce güvenirim ama o güven ufacık da olsa sarsılsa bile kuşkucu kişiliğim hemen devreye girer. O insan bende şüphe aralığı açar ve genelde o aralık bir daha kapanmaz. Evet sende de böyle oldu,olmuştu.Bunların artık hiç önemi yok biliyorsun.Bu yüzden de senin beni çok sevdiğine inanmak istiyorum.bu düşünce küçücük hissettiğimde,yapayalnız kaldığımda beni mutlu ediyor. Mutlu ediyor etmesine ama seni düşünmeme de sebep oluyor, işte bunu ne yapacağım bilmiyorum. Ama geçip gidiyor,üstünde fazla düşünmeye gerek yok sanırım.

Senin o boğucu,aşırı sahiplenici sevgini bazen arıyorum,düşün artık bazen ne kadar kötü oluyorum. Ama bugün seçeneğim olsa yine de arkama bile bakmadan senin boğuculuğundan kaçarım. Biliyorum ki bana iyi gelen aşırı sevilmek değil bana saygı duyularak,beni bir insan olarak görüp sevebilmek.

Bir defa daha hoşçakal...