dost...

bana en iyi dost yine benim.kim anlar beni benden daha iyi.kim sarar yaralarımı benden başka.kim her istediğimde yanımdadır.kim gezer benimle kim konuşur benimle.bir ben var benim gibi.

hep sımsıkı bir dostum olsun istemişimdir.kapılarımı sonuna kadar açayım,en gizlimi bile anlatabileyim.zaman zaman buldum sandım ama hep sonunda yanıldım.hepsinin başka dostları oldu.ya kötü bir dosttum ya da dostluk diye birşey yoktu.hiç sakınmadım kendimi,saklamadım hiçbirşeyimi.ama hep sakladılar benden,hep gizemli kadın olmayı seçtiler.oysaki hepimiz son derece sıradandık,bu kadar gizem komedisine ne gerek vardı.belkide hayatımız bomboştu ve çocukça gizemlerle doldurmaya çalışıyorduk çalıştılar.ben hep açtım kapılarımı,hep kalbim ağzımdaydı.bağırdım kızdım sevdim kucakladım değer verdim küstüm kırıldım.ama hep kartlarımı açık oynadım.derdini dert bildim,en basit sorusuna bile cevap aradım.ama anladım ki dost yok.sadece hayatına zaman zaman girip çıkan insanlar var.zaman zaman samimi olduğun insanlar var.anladım ki derdini çok açmayacaksın,içinde çözmeye çalışacaksın.
yalnız kalmayacak kadar yakın,derdini açmayacak kadar uzak olacaksın.

bir derdim vardı,arkadaşlarım,dost bildiklerim vardı.
dinlediler derdimi, 3 gün 5 gün.
derdim dert olalı ay oldu,dostlarım yok oldu.