Hayat herkese eşit davranmıyor,herkes şanslı doğmuyor.Buradaki şans para,imkan değil elbette.İnsanın en büyük şansı güzel bir aile oluyor.Arkadaş,iş,para,ortam bunların hepsi geçici.Oysaki aile bazen bunların gerisinde kalsa da en önemli ve en sadık en gerçek olanı.İhtiyacın olduğu ansda arka sıralardan en öne tam omzun hizasına geçiyor.Sırtını sıvazlıyor,hadi bakalım ha gayret bu da geçecek,ben yanındayım diyor.

Ama o bu konuda şanslı değildi.Sorunlu bir ailenin küçük kızlarıydı.Naif,çekingen,ürkek kendi kozasında küçük bir kız çocuğuydu.Biliyordu,hissediyordu içinde çok başka dünyalar vardı.O sokaktan ötesi vardı hayatta.Ah bir yerden başlasa devamı gelecekti biliyordu.Bir gün oldu başladı.Attı kendini dış dünyaya.Attı da iyi mi oldu,keşke kozasında kalsaydı...