Karlı bir İstanbul akşamında,kulağımda dünden sonra yarından önce, ışığı söndürmüş otururken aylardır gelmesinden korktuğum oyalanarak boşluğa hiç fırsat vermediğim sızı geldi kalbime çöktü.İnce ince sızlıyor kalbim,gözlerim yazın hafiften rüzgar esince salınan deniz gibi hafiften gözyaşlarıyla çöreklenmiş ama yaşlar yanaklarıma değil kalbime yol alıyor.Aylardır fırsat tanımıyordum bu sızıya hep uğraşlar buldum kendime,kendimle başbaşa kalmaktan kaçtım ama insan yine hep kendine dönüyor.

Dünden sonra yarından önce

Yaşam durur umut bitince

Umut bitince...Bitti mi umudum? Senden yana evet,ama hayat için bitmemeli.