2 Temmuz 2009 Perşembe

Tutunuyorum


Mutluluk bir varış değil,yolculuktur.Bu sözü çok seviyorum,kısa ama anlamı çok kuvvetli bir cümle.Hayatımızda mutlu anlar vardır kıymetini bildiğimiz veya bilmediğimiz.
İnsanın karnı her daim tok olmadığı gibi ruhu her daim mutlu olamazda.Varlığın kıymeti yoklukla anlaşılır bazen.Ama kendi adıma ne kadar mutsuz olsamda herzaman güneşli güzel günlere inandım.Gerçi güneşli günler inancım zamanla güneşli anlara dönüştü ama yinede güneşi görebilme inancımı,umudumu hep içimde saklı tuttum.Hiçbirzaman tam melankolik,depresyonun dibine batmış olmadım.
Şarkılarım vardı benim,dinlerken dans edip hayal kurduğum,iç konuşmalarım vardı hayatı istediğim gibi yaşadığım.Bunlar beni ayakta tuttu hep,hayata bir tarafından tutunmaya çalıştım hep.Ne kadar diptede olsam arkadaşımın hadi dışarı çıkalım daveti içimde kıpırtılar oluşturdu.Hadi gidelim dedim,kötüyüm gelemem demedim.
Dememeli insan zaten,insanı kuyusundan çıkaracak tek kişi yine kendisidir.Sen istemezsen kuyuya uzatılan eli görüp,ona tutunup çıkamazsın.

Hayatımın hiç düşünmediğim bir noktasındayım,bir bitişin içindeyim,bitişin zamanını bekliyorum.Bir yandan kendimi iyi etmeye çalışırken bir yandan da sona hazırlamaya çalışıyorum kendimi.Bir yandan bittiğine inanmaya çalışırken bir yandan da bilmeyenler için bitmemiş gibi davranıp rol kesiyorum.Ama yinede ayaktayım,yaşıyorum ve hayatı seviyorum.
Ağlanması gereken yerde ağlarım ama gülünecek yeri de kaçırmam.Hayat istesek de istemesek de akıp gidiyor,kendimi bu akışta daha da kötü hissetmemek için tutunmaya çalışıyorum.

Hiç yorum yok: